გთავაზობთ ამონარიდს ინტერვიუდან:
– ბევრი ადამიანი წლების განმავლობაში დადის ეკლესიაში, მაგრამ მაინც არ ესმის, რა ღვაწლია ეს.
– მართლმადიდებლური ასკეზა – ლოცვა, მარხვა, მეტანიები და სხვა ასკეტური რიტუალები ზოგისთვის ფანატიზმი ან თვითგვემაა, მისთვის გაუგებარ ღვაწლს წარმოადგენს. ვინც წინააღმდეგობას არ გაუწევს ამა სოფლის, ასევე სხეულის ცხოველურ მიდრეკილებებს, ვინც არ განიცდის მოთმინებისა და თავშეკავების ტანჯვას, ვისაც ეშინია მარხვისა და ღვაწლისა, მას არ სურს გადარჩენა.
წირვაზე რწმენით მოსულ ადამიანს თანდათანობით სადღესასწაულო განწყობა ეუფლება და ცხოვრებაში უფრო ნათელ და მკვეთრ ფერებს ხედავს.
– ყველაზე გადადის მადლი, ვინც კი წირვას დაესწრება?
– წირვის მადლი მაშინ შეგვეწევა, თუკი ჩვენ განვიწმინდავთ გონებასა და გულს, ანუ ჩვენც შევეწევით საკუთარ თავს. იესო ქრისტემ გამოგვიხსნა, მაგრამ, როცა ადამიანი ამ გამოხსნას ისისხლხორცებს წმინდა ზიარებით, მაშინ მასზე სრულად ვრცელდება შეწევნა ღვთისა.
რატომ ვეუბნები მრევლს, რომ ხშირად ეზიაროს? იმიტომ, რომ დღევანდელ ცხოვრებაში ძალიან დიდი ბრძოლები და წინააღმდეგობებია. იფიტება ადამიანი, გარშემო ისეთი ენერგოვამპირული პროცესები მიდის. ადამიანი ენერგიას კარგავს სამსახურში, გზაში, ტრანსპორტში. იგი ღია სისტემაა, მასში ბევრი რამ შედის და გამოდის კიდეც, ამიტომ მუდმივად შეერთებული უნდა იყოს მადლის იმ წყაროსთან, როგორიც არის წმინდა ზიარება.
– როგორ აისახება ამ მადლის მოქმედება ადამიანის შინაგან მდგომარეობაზე?
– როცა ადამიანში მადლი შემოდის, ის ისეთივე აღარ არის, აღტაცებულია. როგორ შეიძლება, ადამიანი წირვიდან გამოვიდეს და უხეში, აგრესიული, ტლანქი, დეპრესიული იყოს? უკეთესი უნდა იყოს, შესაძლოა ნახტომებით – არა, მაგრამ მცირედით მაინც.
ხდება ხოლმე, ადამიანი მადლს მიიღებს, სულიერი კრიზისიდან გამოდის და მერე უმალ ისევ იმ კრიზისში შედის. არ უნდა იყოს ასე. მადლს რომ მივიღებთ, მას გაფრთხილება სჭირდება. ზოგჯერ ადამიანი ტაძარში წლების განმავლობაში დადის, მაგრამ წინსვლა არ ეტყობა. ერთ ადგილზე დგომა კი უკუსვლას მოასწავებს.
რატომ ვეუბნები მრევლს, რომ ხშირად ეზიაროს? იმიტომ, რომ დღევანდელ ცხოვრებაში ძალიან დიდი ბრძოლები და წინააღმდეგობებია. იფიტება ადამიანი, გარშემო ისეთი ენერგოვამპირული პროცესები მიდის. ადამიანი ენერგიას კარგავს სამსახურში, გზაში, ტრანსპორტში. იგი ღია სისტემაა, მასში ბევრი რამ შედის და გამოდის კიდეც, ამიტომ მუდმივად შეერთებული უნდა იყოს მადლის იმ წყაროსთან, როგორიც არის წმინდა ზიარება.
– როგორ აისახება ამ მადლის მოქმედება ადამიანის შინაგან მდგომარეობაზე?
– როცა ადამიანში მადლი შემოდის, ის ისეთივე აღარ არის, აღტაცებულია. როგორ შეიძლება, ადამიანი წირვიდან გამოვიდეს და უხეში, აგრესიული, ტლანქი, დეპრესიული იყოს? უკეთესი უნდა იყოს, შესაძლოა ნახტომებით – არა, მაგრამ მცირედით მაინც.
ხდება ხოლმე, ადამიანი მადლს მიიღებს, სულიერი კრიზისიდან გამოდის და მერე უმალ ისევ იმ კრიზისში შედის. არ უნდა იყოს ასე. მადლს რომ მივიღებთ, მას გაფრთხილება სჭირდება. ზოგჯერ ადამიანი ტაძარში წლების განმავლობაში დადის, მაგრამ წინსვლა არ ეტყობა. ერთ ადგილზე დგომა კი უკუსვლას მოასწავებს.
